Onze vakantie in Italië kreeg wel een hele andere wending toe Antal mij ineens ten huwelijk vroeg. En dan bedoel ik ook echt ineens. Ongepland, vies, oververhit, uitgedroogd in de aarde op een vuile steen waar we zaten uit te puffen en dampen.

Eigenlijk moet ik even aan het begin van onze vakantie beginnen. De afgelopen 2 jaren waren zo extreem druk dat we tijdens onze vorige vakantie eigenlijk niet meer samen kwamen. Te druk en ook de locatie was er niet helemaal naar omdat we nergens lekker hand in hand konden lopen. In Italië was dat vanaf de aller eerste minuut anders. Binnen een uur na het landen waren we in ons appartement en na wat spullen te hebben uitgepakt hebben we 3 geweldige dagen  in Rome gehad, we hebben ruim 50 kilometer door de prachtige straten gelopen, langs oude panden, via kerkjes naar gezellige pleintjes. Met ons huurautootje reden we richting de Amalfi kust met een kleine tussenstop in Pompeii.

Ik had al wat gelezen over “The path of god” en ook onze appartement eigenaar raden ons deze wandeling aan. We kozen bleek achteraf voor de iets ingewikkeldere route en Antal struikelde hier waardoor hij zijn meniscus iets verrekte. Daarna kozen we er voor niet met de bus onze wandeling voort te zetten maar met de trap de berg af te gaan. Aangezien we nogal hoog langs de kust liepen op de rotsen was dit niet de meest slimme keuze want het bleken ruim 1900 traptreden wat met ene pijnlijke knie niet de aller beste keuze is. Gelukkig konden we beneden weer een stukje normaal lopen om helemaal beneden aan de berg met de boot weer terug te varen. Aan de zee hadden we een heerlijk diner en met de bus kwamen we weer aan ins ons appartement. Een super romantische dag en ik kan niet ontkennen dat ik een paar keer dacht, want een prachtige plek om ten huwelijk gevraagd te worden.

De volgende dag zouden we een wat kortere wandeling kiezen, de route zou zwaar zijn en we konden onderweg een afslag nemen richting een kortere route. Eenmaal onderweg merkte we al snel dat de route wel heel erg zwaar zou zijn en ook zeer onduidelijk doordat de route begroeid was. We kozen dan ook voor de korte route richting de ruïne. Met onze benen langs de takken en doorns schurend liepen we verder en in de verte zagen we de ruïne liggen. Een afdalende klim die behoorlijk zwaar was. Als snel werd de afdaling moeilijker en kwam er een afgrond van wel 400 meter hoog naast ons. Soms hadden we een richeltje van 20 cm om overheen te balanceren. Op een aantal gevaarlijke plekken stonden nog hekjes maar deze warend oor de brand verwoest en niet meer betrouwwaar. Over een stukje van 500 meter hebben we bijna een uur gedaan. Eenmaal bij de ruïne wilde we in de schaduw wat uit rusten maar die bleek er niet meer te staan. Snel vervolgde we onze weg maar nu werd het zo stijl en ongemakkelijk dat we gewoon moesten glijdend op de billen. Staan was geen optie meer. Nu volgde nog steilere afdalingen en veilig was het echt niet meer. We besloten ondanks dat ons water bijna op was en we geen eten hadden terug te gaan. Naar beneden was nog maar een metertje of 200 maar de val was net zo diep bij een verkeerde stap.

Bijna 1,5 uur later met veel tussenstops en ondertussen slap van de dorst, honger en hitte zaten we bij te komen op een steen. Het zweet liep over onze hoofden en rug, onze benen volledig kapot gekrast vol met blubber vegen zegt Antal ineens trouwen? Schatje..

Ik zeg een beetje flauw dat hij wel op zijn knieën moet, en hij gaat voor mij op zijn knieën zitten. Trouwen? Schatje¦ En ik zeg doodleuk dan is het: wil je met me trouwen? schatje. Wil je met me trouwen schatje? Neem je me nou in de maling? Nee, wil je met me trouwen schatje?. Op dat moment besef ik pas dat hij de hele tijd serieus is en natuurlijk antwoord ik met JA. Ik sta op om Antal te zoenen en te knuffelen en op dat moment volgt er een regenbuitje van 30 seconde met dikke heerlijk verkoelende druppels. Een betere zegening kan er niet zijn.

Hand in hand en vol energie lopen we weer verder. Onderweg legt Antal uit waarom hij koos voor dit moment en deze plek. Het voelde zo samen, zo sterk. Als we dit samen aankunnen dan kunnen we alles aan. Ik besefte hoe hard ik je nodig heb en dacht toen, dit is het moment waarop ik heb gewacht.

De volgende dag is Antal een verlovingsring gaan kopen in Amalfi. Nadat hij een ring had uitgezocht moest ik met mijn ogen dicht de juwelier in om de ring te passen. Onderaan de rots waar Antal me de dag ervoor ten huwelijk vroeg kreeg ik de ring. Natuurlijk wilde ik nu wel een foto maken, want de foto van het aanzoek is een minuten of 3 later in scene gezet omdat ik graag die plek en plaats op de foto wilde hebben. En onderweg had ik ook al amper foto’s genomen omdat we zo op onze voeten moesten passen. Terwijl we op een bruggetje stonden op de doorgaande weg maakte mijn camera automatisch foto’s van ons. De ring die Antal heeft uitgezocht is echt super mooi en ik kan me geen beter aanzoek voorstellen. Niet op de perfecte plek of helemaal uitgedacht maar 100% op gevoel ?

De dagen era hebben we nog heerlijk rond Rome doorgebracht; winkelen, strand, zwemmen, dingen voor de bruiloft uitzoeken en vooral ook nog verder ontspannen om helemaal opgeladen alle mooie aankomende bruiloften te fotograferen.